پدرم

چند وقت پیش صبح تلویزیون روشن بود و در شبکه سه برنامه ی ماه عسل را نشان میداد. همین طور که خیره به تلویزیون نگاه می کردم نوبت به مرور برنامه ی گذشته ی ماه عسل رسید. برنامه ای مربوط به زندانی ها. .خبر آزادی پدری را به فرزند 8 ساله اش دادند در آن برنامه برگه ی آزادی پدرش را به دستش دادند و گفتند که پدر میاید که پدر آزاد شد.آنقدر ذوق کرده بود که گریه می کرد اشک شوق گونه هایش را نوازش می داد.
وقتی که از او پرسیدند با دیدن پدرش به او چه می گوید؟ بازبان کودکانه گفت : می گم 7 ماهه که ندیدمت.
یک آن دلم شکست نا خود آگاه اشک از چشمانش جاری شد با خود گفتم چه قدر ما به هم نزدیکیم, چه قدر به هم شبیهیم. پدر او در زندان بود پدر من هم؛ او هم چند وقتی پدرش را ندیده بود من هم. راستش را بخواهید به حالش غبطه خوردم حسودیم شد.
پدر او به خاطر گناهی غیر عمد در زندان اسیر بود اما پدر من به خاطر گناه فرزندش در زندان اسیر است. زندان پدر او زندان معمولی است اما زندان پدر من زندان غیبت است زندان غربت. او تنها 7 ماه پدرش را ندیده بود اما من به اندازه ی سالهای عمرم ندیدمش. او کوچک بود و مشکلش پول کاری از دستش بر نمی آمد اما من......
نمی دانم چرا من کاری نمی کنم؟ چرا دلم برایش تنگ نشده؟

یاد آن شهیدی بخیر که برای شادی امام زمانش تمام مشکلات جنگ را تحمّل می کرد و شبانه در بیابانی نماز شب می خواند و در بین رازو نیازش آرزوی شهادت را می شنیدی و زیر لب این شعر را زمزمه می کرد:

«منی که مایه ننگم به حدّ رسوایی
چگونه از تو بخواهم به دیدنم آیی»

آقا جان مارو ببخش ......

الهم عجل لولیک الفرج

من اومدمممم

سلااام.

خانوماااا آقایوووون

خوبین؟

خوشین؟

سال نوتون مبارک

امیدوارم خوب و پر انرژی سال جدید رو شروع کرده باشید.

امیدوارم تو سال جدید کسی که سال  ها منتظرش بودیمم بیاد و همه با هم کاری کنیم که این انتظار تموم بشه.

من نبودم یه 15 روز شایدم بیشتر از همتون عذر میخوام نتونستم مطالب زیباتون رو بخونم اما قول میدم بخونم 90 تا ستاره ی روشنم رو.

اها راستی ی مطلب دیگه این که چند نفر اومدن بهم تبریک گفتن که از برگزیدگان وبلاگ سال 94 شدم اما کووش منکه نمیبینم هر کی جاشو پیدا کرد بمنم خبر بده.

خیلی خوشحال شدم از دیدار مجددتون..

و سخن دیگه ای نبود.

اللهم عجل الولیک الفرج.