با فضای مجازی چه کنیم؟

حضرت یعقوب به پسرانش گفت:اگر به دنبال یوسف در شهر می‌روید، از یک در وارد نشوید و از درهای مختلف وارد شوید. (یوسف/67) تمام جوان‌های ما یوسف اند و اگر بخواهیم اینها را داشته باشیم، نمی‌شود از یک راه وارد شویم و باید از همه ی امکانات استفاده کنیم.خداوند در قرآن می‌فرماید:ما هیچ پیامبری را، جز به زبان قومش، نفرستادیم (ابراهیم/4) امروز فضای مجازی، زبان نسل جوان هست  خیلی از اطلاعات خود را از این فضا بدست میاورند.قرآن میفرماید:در مقابل دشمن هر چه می‌توانید ابزار و امکانات آماده کنید(انفال/60). الان دشمن از ابزار فضای مجازی برای نفوذ وسلطه فرهنگی استفاده می‌کند، ما هم باید از این فضا برای تبلیغ و ترویج فرهنگ و معارف قرآن و اهل بیت(علیهم‌السلام) استفاده کنیم.

شما فرض کنید یک دیوار در خیابان است که هر کس می‌تواند اعلامیه‌اش را بچسباند. اگر مذهبیون از این دیوار استفاده نکنند، قطعاً کسانی که قصد و نیتشان تخریب و ضربه زدن به مذهب و دین است، از این دیوار استفاده سوء می‌کنند. اولیای خدا از هر فرصتی به بهترین نحو استفاده می‌کردند. ما چقدر تا به حال ‌توانسته‌ایم از فضای مجازی استفاده کنیم و نکردیم؟‌ باید بدانیم با علم و تکنولوژی نمی‌شود مخالفت کرد. امام(ره) وقتی از پاریس به بهشت زهرا(س) آمدند. فرمودند: ما با سینما مخالف نیستیم، با فیلم بد مخالف هستیم. امروز فضای مجازی به عنوان یک ابزار در دسترس همه و بویژه جوانان است. ابزاری کم‌هزینه، سریع،جذاب و دوطرفه که در واقع یک فرصت خوب است. عکس، فیلم، صوت، متن، و همه نوع محتوایی در آن امکان ارسال و استفاده دارد. شرایطی پیش آمده که ما نیز باید از آن استفاده کنیم.و نکته آخر اینکه باید خط قرمزها را حفظ کنیم و قداست‌ها را نشکنیم. امیدوارم همه ی ما ازفضای مجازی به بهترین نحو استفاده کنیم.

تکیه گاه

یه مادر مذهبی میگفت حجاب دخترم داره خراب میشه،من خودم حجاب همه ی دخترای دبیرستانو درست کردم ولی دختر خودمو نتونستم درست کنم.گفتم شما گاهی جلوی بچه به پدر بچه بد و بیراه میگید و آدم حسابش نمیکنی؟گفت خب اون که سواد نداره و یه کارگر سادس. گفتم پس احتمالا دخترت درست نمیشه. گفت اینطوری نگید بمن راه حل نشون بدید. گفتم دختر به پدر تکیه داره وقتی احترام پدر شکست، دختر به کی تکیه کنه؟خب میره تو خیابون کسی رو پیدا کنه..(حجت الاسلام والمسلمین حاج آقا پناهیان)

گاه من بودم دلیل زخم تو     لیک میرنجم هنوز از اخم تو

پدر که باشی به حکم پدر بودنت،حکم همیشه دویدن برایت میبرند،بی اعتراض به حکم فقط میدوی و در تنهاییت نفسی تازه میکنی،پدر که باشی در بهشتی که زیر پای تو نیست باز هم دلهره هایت را مرور میکنی در هر چین و چروک صورتت یک قصه خوابیده و در عمق نگاهت یک انتظار و چشم به راهی است بی پایان